တစ္ခါတစ္ခါ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာရတာ ရင္ခုန္စရာ၊ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက post ေတြတင္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ပူခၽြန္ေျပာင္လည္း ငယ္ေျခငယ္လက္ေတြက ေသြးပူလာတယ္။
……………………………………………………
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ဘူမိေဗဒရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ကြင္းဆင္း ၾကရမယ့္ အခ်ိန္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား သနားစရာေကာင္းလဲ၊ သူမ်ားေတြ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ အၿငိမ့္သား ႏွပ္ေနခ်ိန္မွာ ေလာ္ပန္ေလာင္းေလးေတြ (အဲဒီ သီခ်င္းက အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ဆိုလို႔ေကာင္းတာ။ ဟဲ…ဟဲ…..) ခင္ဗ်ာမွာေတာ့ ကိုယ္ဆန္အိတ္ ကိုယ္ထမ္း၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြ၀ယ္၊ ရိကၡာစုေဆာင္းၿပီး ကြင္းဆင္းဖိိုု႔ ျပင္ဆင္ၾကရတာ။ အားလံုး ရယ္ဒီ လည္းျဖစ္ ကြင္းဆင္းရမယ့္ ေန႔ဆိုရင္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကုိ ခ်ီတက္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္း ကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ကို အမ်ားဆံုး ကြင္းဆင္းရတာဆိုေတာ့ ရထားနဲ႔ ခ်ီတက္ရတယ္ေလ။ ရထား ဆိုေတာ့လည္း နာမည္ႀကီး ရွမ္းရထား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲ ေအာ္…ဒါငါတို႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကြင္းဆင္းရမွာ ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ၾကရေတာ့မွာဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းသလိုလို ဘာလိုေပါ့ေလ။ မႏၱေလးေဆာင္ ကေန ရိကၡာထုတ္ေတြတင္ဖို႔ ကားတစ္စင္း ငွား၊ ဘူတာႀကီးေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ စုပံုခ်ၿပီး ရထားထြက္မယ့္ စႀကႍမွာ လူစု ပစၥည္းေစာင့္လုပ္ေနၾကတာေပါ႔။ တာ၀န္က်၀န္ထမ္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အမယ္ ရွမ္းရထားတို႔ထံုးစံအတိုင္း ယေန႔ ေနာက္က်မည္၊ ညေန ၆နာရီ ေက်ာ္မွတဲ႔…….။ ဒီေတာ့ အားလံုးလည္း မရုိးမရြေပါ့။ ဘယ္မွသြားစရာ ႏူတ္ဆက္စရာမရွိတဲ့ ပူခၽြန္ေျပာင္တို႔ကေတာ့ ေအးေဆးဘဲေလ။ အျခား သူငယ္ခ်င္းေတြ ခင္ဗ်ာ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေျခဟန္ျပင္ ေနၾကလည္းမသိဘူး “ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ သြားစရာရွိတာသြား မင္းတို႔ျပန္လာမွ ငါတို႔သြားမယ္” လည္းဆုိေရာ အမယ္ေလး စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ေနာက္ဆံုး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပေလးဘိဳြင္း ႏွစ္ေယာက္သားဘဲ က်န္ ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ကြင္းဆင္းရင္ အၿမဲတမ္း ေယာကၤ်ားေလးေတြခ်ည္း ပါတဲ႔အဖြဲ႕ ဆင္းရေလ႔ရွိတာ ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေပါ႔။့ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေအာင္ တေရြ႕ေရြ႕ေစာင့္ ေနလိုက္တာ ၅နာရီပါတ္၀န္းက်င္ ေလာက္မွာ အားလံုးတဖြဲဖြဲျပန္ေရာက္လာ ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ပေလးဘိြဳင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ကဲ….ဒီတစ္ခါ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္သြားမယ္၊ ရထားေနာက္က်မွာဆိုေတာ့ စားစရာေသာက္စရာ သြား၀ယ္မယ္၊ အားလံုး မွာခ်င္တာ မွာလိုက္ၾက” ဆိုေတာ့ အားလုံးက သေဘာတူသဗ်၊ မတူ ဘယ္ရွိမလဲ၊ သူတို႔ခင္ဗ်ာ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္ အခုမွ ျပန္ေရာက္လာတာ ဆိုေတာ့ အေမာေျဖေနတုန္းေလ။ ကုိယ္ကလည္း ကုိယ့္အႀကံနဲ႔ကိုယ္။
အဲဒီတုန္းက ပန္းဆိုးတန္းဂံုးေက်ာ္တံတား ဆုိတာမရွိေသး၊ ဘူတာႀကီးတံတား ေဟာင္းေလးဘဲ အားကိုးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲဘက္သြားရတာ၊ အဲ… တံတားအဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းနဲ႔ ပန္းဆိုးတန္းေထာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားကိုးရတဲ႔ စားေဖ်ာ္ဆုိင္ ဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီစားေဖ်ာ္ဆိုင္မွာ စားစရာ၀ယ္မယ္၊ ၿပီးရင္ ေသာက္စရာ ၀ယ္၊ ကဲ မေကာင္းဘူးလား၊ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးသေဘာ တူၿပီးသကာလ ႏွစ္ေယာက္သား သုတ္ေျခတင္ခဲ႔ေပါ့။
……………………………………………………
အဲ…..နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။
ပေလးဘိဳြင္းခင္ဗ်ာ စိတ္ပူတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊
“ေဟ့ေကာင္…….ငါတို႔ေတာ့ေနာက္က်ၿပီထင္တယ္ေနာ္”
တစ္ေမးထဲေမးေနေတာ့တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းျပည္မွာ ငယ္ငယ္က ေနလာဘူးတဲ႔ ပူခၽြန္ေျပာင္တို႔ျဖင့္ စိတ္မပူ၊ ဘယ္တုန္းကမွ မေစာတဲ႔ရွမ္းရထား သိတယ္မဟုတ္လား။
“ဟာကြာ ႀကံႀကီးစည္ရာ၊ ေအးေဆးပါကြာ” မွင္နဲ႔ျပန္ေျဖေျဖေနရတာ
ဒါေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့တထင့္ထင့္။
ႏွစ္ေယာက္သား အေျပးအလႊား တံတားေပၚေလွ်ာက္လာ၊ ရထားထြက္မယ့္ စႀကႍဘက္ ၾကည့္ေတာ့ လူေတြက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ အခုထိ စိတ္ကမေလွ်ာ့ ခ်င္ေသး၊ ရထားက သိပ္ေနာက္က်တာဘဲေပါ့။
အဲ စႀကႍဆင္းမယ့္ ေလွခါးထိပ္ေရာက္မွ ဆရာ ေဒၚေက်ာ္မင္းေဌး…..
“ဟာ ေဟ့ေကာင္ေတြ လာစမ္း၊ လာစမ္း မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ ဘယ္သေ၀ထုိးေနလည္း”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္မွ မဟုတ္ဘူးဆရာမ၊ ရထားေနာက္က်လို႔ အားလံုး စားရေအာင္ စားစရာေတြသြား၀ယ္ေနတာ”
ဟဲ…ဟဲ အားလံုးအတြက္ ကုိယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အက်ိဳးေဆာင္ရတယ္ေပါ့…..
“ေအာင္မယ္ေလး စားစရာသြား၀ယ္တဲ႔ႏွစ္ေယာက္၊ ပါးစပ္က အနံ႔ထြက္ၿပီး တကိုယ္လံုးလည္း မႊန္ထြန္ေနတာာဘဲ”
အဲ….ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဟိုေကာင္ ပေလးဘိဳြင္းေပါ့၊ ေသာက္လက္စ ပုလင္းကို အဖံုး ဒီအတိုင္းပိတ္ၿပီး လူမျမင္ေအာင္ခါးၾကားထိုးလာတာ၊ ေလွကားေပၚက အေျပးဆင္းလာေတာ့ အကုန္လံုး ယိုဖိတ္ၿပီး ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး စိုရႊဲေနေတာ့ တာေပါ့။ ကုိယ္ကလည္းသူ႔ကို အျပစ္မေျပာရဲ၊ သိတယ္မဟုတ္လား ရွမ္းရထား အေၾကာင္းသိပါတယ္ဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာေလ။
အမွန္က ေနာက္က်စရာေတာ့မရွိဘူးဗ်၊ ဟို စားေဖ်ာ္က စတဲ႔ဇာတ္လမ္း၊ ကဲ ၾကည့္ေလ… လမ္းမွာေသာက္စရာ ပုလင္းေလး၀ယ္၊ စားစရာ လူႀကံဳမွာလိုက္တာေလး ေတြ၀ယ္၊ ၿပီး ျပန္၊ ကဲ….။ ဒါေပမယ့္ ဟုိစားေဖ်ာ္က ပုဂၢဳိလ္ေတြက ဂ်ဳတီခ်ိန္းလို႔တဲ႔၊ မွာတဲ႔ စားစရာေတြက မလာမလာနဲ႔ ေစာင့္ရတာၾကာေတာ့ ၀ယ္ထားတဲ႔ပုလင္းေလး ႏွစ္ေယာက္သား တုိင္ပင္စရာ မလိုဘဲ ေဖါက္ေသာက္ လိုက္တာ၊ တစ္၀က္က်ိဳးလို႔၊ မွာထားတဲ႔ စားစရာ ေတြလည္းရၿပီး ခဏေလး အၾကာမွျပန္လာတာကိုး (ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ တကယ့္ ခဏေလးပါ၊ ဟဲ…ဟဲ)။
ဆရာမဆူေနတဲ႔ၾကားက ဟိုေကာင္ ပေလးဘိဳြင္းမ်က္ႏွာၾကည့္ေတာ့ ဇီးရြက္ ေလာက္ ရွိေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မူးတာေလးေတြ အကုန္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာ ပါဘဲ။
ဆရာမက ဆူလို႔ေကာင္းတုန္း….
“ကဲ….နင္တို႔ဘယ္လို လုပ္မလဲ”
သိတယ္ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္သားခင္ဗ်ာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲ ေရးေျဖမွာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ႀကဲ ေျဖတာေတာင္မွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ယဲ့ယဲ့ရွိတာ။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ေနာင္ႏွစ္ဆက္ကဲၾကေတာ့မယ္ေပါ့။ ဘူမိေဗဒမွာ က သိတဲ႔အတိုင္း ေရးေျဖေအာင္ရုံနဲ႔ တင္မလံုေလာက္ပါဘူး၊ ကြင္းဆင္းေလ့လာမႈ ပါေအာင္မွ စာေမးပြဲေအာင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကံစမ္းမဲေဖါက္စရာ မလိုဘဲ ေသခ်ာၿပီေပါ့ဗ်ာ။
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ မိႈင္ခ်ေနတုန္း…
“အဲ….လာျပန္ၿပီးလား တစ္ေကာင္”
“နင္ကေကာ ဘယ္သြားေနတာလဲ..”
ဟုတ္ပါရဲ႕ တရုပ္မ။
အေဖၚေတာ့ရၿပီ….ဟဲ…ဟဲ…….
အဲ ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆင္းခဲ့တဲ႔ ေလွကားကေနဘဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ဆင္းလာတာ ဘယ္သူေတြ လဲၾကည့္ေတာ့........
အရင္ႏွစ္က ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္လြန္းအားႀကီးလို႔ က်န္ေနခဲ႔တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာင္ေတာ္နဲ႔ ကုလားႀကီး။
“အား…..ေပ်ာ္သြားၿပီ” ကၽြန္ေတာ္က ေအာ္ေတာ့၊
ပေလးဘိဳြင္းက “ေဟ့ေကာင္ ဆရာမဆူေနတဲ႔ၾကားထဲ မင္းကေတာ့ကြာ” တဲ႔။
“အဲ….ေပၚလာျပန္ၿပီ၊ ေနာက္တစ္ေကာင္” ဆရာမအသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့………. ျမန္ေအာင္သား…..
အတိုင္းထက္အလြန္ပါဘဲ။
ျမန္ေအာင္သားတစ္ေကာင္၊ ရထားနဲ႔ေမြးထဲက ႀကီးလာတဲ႔ေကာင္၊ အခုေတာ့ ရထား ေနာက္က်သတဲ႔။ ကုိယ္ေနာက္က်တာေတာင္ ခပ္ဟုတ္ဟုတ္ ဟား…ဟား…။
ေနာက္ဆံုး က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ပိန္ေညာင္တစ္ေကာင္လည္း သူ႔ေကာင္မေလးဆီ သြားႏူတ္ဆက္ေနလို႔ဆိုၿပီး ေပါက္ခ်လာပါျပန္ေရာ။ ဟုတ္၊မဟုတ္ေတာ့မသိ၊ သူက ေၾကာ္ျငာ၀င္ေနေသး။
ေကာင္းကြာ၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထဲက်န္မယ္ထင္တာ၊ ကုိယ္ထက္ကဲေတြ ခ်ည္းပါဘဲလား။
“ကဲ…..ကဲ…အားလံုးဘဲေျပာမယ္၊ နင္တို႔ ည ၈နာရီထြက္မယ့္ မႏၱေလးရထား နဲ႔လိုက္ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔အားလုံး ေပါင္းမွ ခံုေနရာ ႏွစ္ေနရာဘဲရမယ္”
ဟား… အိုေကဘဲ၊ သူမ်ားေတြ ရွမ္းရထားစီးရတာ ကုိယ္တို႔မ်ားေတာ့ မႏၱေလးရထားနဲ႔ အၿငိမ့္….
ခက္တာက အားလံုးေပါင္းက ခုႏွစ္ေယာက္၊ ခံုက ႏွစ္ခုံ…..
ဒါေပမယ့္ အားလံုးမ်က္ႏွာေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စဟယ္၊ ေနာက္ဟယ္ ေတာင္ လုပ္ေနလိုက္ၾကေသး။
“ေအး….နင္တို႕ကေပ်ာ္ေန၊ ငါတို႔မွာေတာ့ စိတ္ပူၿပီး၊ ေခါင္းကိုေျခာက္သြား တာဘဲ၊ ဒါေတာင္ နင္တို႔ ဆရာဦးခင္ေမာင္၀င္း ႀကီဳးစားၿပီး အကူအညီ ေတာင္းထားလို႔ လက္မွတ္ရတယ္မွတ္”
တကယ္ပါ၊ တကယ့္ကို ေက်းဇူးတယ္ရမယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြပါ၊ သူတို႔သာ မကယ္ရင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ခင္ဗ်ာ ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္မလဲေတာ့မသိ။
အဲဒီမွာ ဆရာမတို႔နဲ႔ အေဖၚပါလာတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕တန္းက ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ႔ အကို၊ အမေတြကလည္း အားေပးၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေပါ့ေနာ္…မဟုတ္ဘူးလား။
ခဏၾကာေတာ့….ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘယ္ကရွာလာလဲမသိ
“ကဲ…ဒီမွာ ဆယ္ေပါင္တူ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔၊ ေျခာက္ေပါင္တူတစ္ေခ်ာင္း”
“သာစည္မွာ ရထားဆံုလို႔ မင္းတို႔ ဆရာဆီသြားရင္ ဒီတူႏွစ္ေခ်ာင္း ကိုထမ္း၊ မ်က္ႏွာပိုးသတ္၊ သူမဆူခင္ ဒီတူႏွစ္ေခ်ာင္းကို ငါကေပးလိုက္တယ္ဆိုၿပီး အရင္ေပး”
“အဲ…. ကြင္းထဲမွာလည္း ေကာင္းေကာင္းေနၾကဦးေနာ္….”
ဆရာမ ေဒၚေက်ာ္မင္းေဌး ခင္ဗ်ာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သူခင္ဗ်ာ သူတပည့္ ေလာ္ပန္ေလာင္းေလးေတြအတြက္ တကယ္ကို စိတ္ပူၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔ မွာၾကား ေနေတာ့တာေပါ့။
ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွန္ မႏၱေလးရထား ဟာ ည ၈နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလာ္ပန္ ေလာင္းေလးေတြကို တင္ေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကေန ထြက္ခြါ လာခဲ႔ပါေတာ့တယ္။
ေအာ္ အခုေတာ့ ျပန္ေျပာရင္လည္း ရယ္စရာ…………
ရထားစထြက္ၿပီးခ်င္းဘဲ သိတ္မၾကာပါဘူး၊ ဆရာပေလးဘိဳြင္းက “ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါတို႔မွာ ပုလင္းႏွစ္လံုးပါတယ္၊ တစ္လံုးကေတာ့ တစ္၀က္ က်ိဳးေနၿပီ၊ အမွန္ကေတာ့ ကြင္းထဲအတြက္၊ မင္းတို႔ သေဘာတူရင္ ခ်ၾကမယ္” ေဆာ္ေၾသာ ပါေလေရာ….
သိတယ္မဟုတ္လား၊ ေလာ္ပန္းေလာင္းေတြေလ….
“ခ်ကြာ” တဲ႔ တစ္ေလသံထဲ။
ေထာက္ခံမဲအျပည့္။
ေအာ္ အခုေတာ့ ျပန္ေျပာရင္လည္း ရယ္စရာ…………
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သာစည္မွာ ရွမ္းရထားအဖြဲ႔နဲ႔ ဆံုၿပီး ကြင္းဆင္းခရီးကို ဆက္ခဲ႔ ၾကပါေတာ့တယ္။
ေအာ္ အခုေတာ့ ျပန္ေျပာရင္လည္း ရယ္စရာ…………
အဲဒီ ကြင္းဆင္းအဖြဲ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲကို အားလံုး ေအာင္ျမင္ခဲ႔ ၾကပါတယ္။
အခုေတာ့ အားလုံးလည္း ႏိုင္ငံျခားေရာက္သူေရာက္၊ ကုိယ္ပိုင္လုပ္ငန္း လုပ္သူလုပ္၊ တကြဲတျပားဆီ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာမွာ………
ေအာ္ အခုေတာ့ ျပန္ေျပာရင္လည္း ရယ္စရာ…………
ေအာ္ အခုေတာ့ ျပန္တမ္းတရင္းနဲ႔ လြမ္းစရာ………...
No comments:
Post a Comment